Περίληψη της υπ’ αριθ. 11/2025 απόφασης του Πρωτοδικείου Βόλου
Η απόφαση αφορά αγωγή δικηγόρου κατά Καναδού εντολέα του, με την οποία ο πρώτος ζητούσε την επιδίκαση αμοιβής 10.704 ευρώ, ισχυριζόμενος ότι υπήρχε προφορική συμφωνία χρονοχρέωσης. Ο εναγόμενος αντέτεινε ότι είχε συμφωνηθεί εφάπαξ αμοιβή 6.000 ευρώ, εκ των οποίων είχε ήδη καταβάλει 8.000 ευρώ.
Το δικηγορικό μας γραφείο, ως εκπρόσωποι του Καναδού επενδυτή, επιτελέσαμε εκτεταμένο και απαιτητικό έργο, αναλαμβάνοντας τη νομική διαχείριση εξαιρετικά πολύπλοκης υπόθεσης αγοράς ακινήτου στην Ελλάδα, που περιλάμβανε ελέγχους τίτλων, διαπραγματεύσεις με τρίτους, νομικές συμβουλές για τη φορολογική και νομική συμμόρφωση του πελάτη, καθώς και διασφάλιση της επένδυσης από πιθανούς νομικούς κινδύνους. Παρά την κρίσιμη συμβολή μας, ο αντίδικος ισχυρίστηκε αόριστα ότι η αμοιβή του δεν είχε εξοφληθεί.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αγωγή ήταν ουσιαστικά αβάσιμη, δεδομένου ότι δεν αποδείχθηκε η ύπαρξη συμφωνίας χρονοχρέωσης, ενώ η πλήρης και υπερβάλλουσα καταβολή της συμφωνηθείσας εφάπαξ αμοιβής είχε ήδη πραγματοποιηθεί.
Νομικό Σκεπτικό:
Σύμφωνα με το άρθρο 216 παρ. 1 ΚΠολΔ, για να είναι ορισμένη μία αγωγή, απαιτείται σαφής έκθεση των γεγονότων που θεμελιώνουν την αγωγή και δικαιολογούν την άσκησή της, ακριβής περιγραφή του αντικειμένου της διαφοράς και ορισμένο αίτημα. Η παράλειψη αυτών καθιστά την αγωγή αόριστη και απορριπτέα. Στην προκειμένη περίπτωση, το δικόγραφο της αγωγής του αντιδίκου δεν πληρούσε τα παραπάνω κριτήρια, καθώς δεν περιλάμβανε επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν συμφωνία χρονοχρέωσης.
Επιπλέον, κατά το άρθρο 281 ΑΚ, η άσκηση δικαιώματος απαγορεύεται αν υπερβαίνει τα όρια της καλής πίστης, των χρηστών ηθών ή του κοινωνικού και οικονομικού σκοπού του δικαιώματος. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αγωγή συνιστούσε καταχρηστική άσκηση δικαιώματος, αφού ο ενάγων επιχειρούσε να αξιώσει αμοιβή χωρίς επαρκή συμβατική βάση.
Τέλος, το άρθρο 59 παρ. 3 του Ν. 4194/2013 ορίζει ότι σε περίπτωση απουσίας έγγραφης συμφωνίας, η αμοιβή του δικηγόρου μπορεί να προσδιορίζεται με βάση την ωριαία απασχόληση μόνο αν υπάρχει σχετική συμφωνία. Το Δικαστήριο απέρριψε την εφαρμογή της διάταξης αυτής, καθώς δεν αποδείχθηκε η ύπαρξη συμφωνίας χρονοχρέωσης.
